Ik ben bezig met een berekening van een geschoorde staalconstructie in XFEM4U, echter loopt de berekening in de soep als ik mijn windverbanden in de gevel, vloer en dak als ‘trekstaaf’ definieer. De verplaatsing is dusdanig hoog dat heel het model wegloopt. Als ik de oplegging als ‘scharnierend’ definieer gaat het goed, echter komt er dan een drukkracht in het windverband en gaat de U.C. naar 100. Ik vraag me af wat ik verkeerd doe m.b.t. de windverbanden in het model.
M.b.t. jouw vraag: Ik zie wat je bedoelt. Ja. Dit is een klassiek geval van rekenkundige instabiliteit. Je hebt namelijk alle staven zuiver scharnierend aangesloten.
Wat gebeurt er hier?
In de berekening van de krachtverdeling in de combinaties “verdwijnen” trekstaven automatisch (in het iteratieve GL- respectievelijk GNL-berekeningsproces) wanneer er drukkrachten in optreden of wanneer de trekstaven korter worden. In de eerste combinatie (1. ULS Permanent) verdwijnen blijkbaar alle trekstaven (alle schoren) tegelijkertijd en wat overblijft is een “kaartenhuis”. Wiskundig betekent dit: De globale stijfheidsmatrix wordt singulier, of nadert singulariteit en kan dus niet opgelost worden. (De determinant van de matrix wordt nul of nadert nul).
Ok. Maar hoe kan ik dit voorkomen?
De oplossing is om meer gebruik te maken van verende staafaansluitingen met een kleine veerwaarde. Dat voorkomt die rekenkundige instabiliteit. Overigens is een verende aansluiting met een kleine veerwaarde sowieso een betere schematisering. Zuiver scharnierende aansluitingen komen immers niet of nauwelijks voor.
